امروزه پلاستيک‌ها جهت ساخت طيف وسيعي از محصولات مصرفي، مانند ظروف آشاميدني و غذايي، کيسه‌هاي زباله و مواد غذايي، اسباب بازي‌هاي کودکان و بطري‌هاي مختلف به کار مي‌روند. لذا بازار مصرف و به واسطه‌ي آن ضايعات پلاستيکي با نرخ سريعي در حال رشد است. اين ضايعات بخش بزرگي از جريان زباله‌هاي جامد شهري را تشکيل داده، و از حدود 1 درصد در سال 1960 به ميزان تقريباُ 12 درصد در سال 2008 رسيده است. در ايران نيز ميزان مصرف پلاستيك‌هاي تجاري همچون پلي‌اتيلن، پلي‌استايرن، پي‌وي‌سي، پلي‌پروپيلن، پلي اتيلن ترفتالات و غيره از مرز ميليون تن فراتر رفته است. توسعه‌ي آميزه‌هاي بسپاري حاوي بسپارهاي بازيافتي، راهکار مناسبي براي کاهش ميزان ضايعات در صنعت پلاستيک است. اين امر اهميت اقتصادي ويژه‌اي در صنايع توليد پلاستيک و بسياري از صنايع ديگر نيز خواهد داشت.
